Bakırköy Hakkında

BAKIRKÖY İLÇESİ HAKKINDA

Bakırköy, İstanbul’un Avrupa yakasında yer alan ilçedir. İstanbul’un batı yarısında, Çatalca Yarımadası üzerinde, Marmara Denizi’nin kuzeydoğu sahillerinde yer alır. 1926 yılında kurulan Bakırköy İlçesi, 1992’de bugünkü sınırlarına ulaşmıştır. İlçeyi batıdan Küçükçekmece, kuzeyden Bahçelievler, kuzeydoğudan Güngören ve doğudan Zeytinburnu ilçeleriyle, güneyden Marmara Denizi çevrelemektedir.

İstanbul’un en eski ve gelenekli semtlerinden biri olan Bakırköy’ün tarihinin Roma İmparatorluğu’na kadar gittiği, imparatorluğun Avrupa kesimini Bizantion’a bağlayan anayol Via Egnatia’nın üzerinde bulunduğu, o dönemde “Hebdomon” adıyla tanındığı bilinmektedir. Bizans’ın son dönemlerinde, bugünün Bakırköy’ü kimi kaynaklara göre “Makro Hori” (Uzun Köy), kimi kaynaklara göre “Makri Köy” (Uzak Köy) adıyla anılıyordu. Osmanlı döneminde de kullanılan Makriköy adı, Cumhuriyetin ilanından sonra, 1925’te yer adları Türkçeleştirilirken Bakırköy’e çevrilmişti.

1989’a kadar sahip olduğu 275 km²’lik alanıyla[4] İstanbul’un en büyük yüzölçümlü ilçelerinden olan ve o dönem batıda Çatalca, kuzeyde Eyüpsultan ve Gaziosmanpaşa’yla komşu olan Bakırköy 1989 ve 1992 yerel seçimleri ile önce Küçükçekmece daha sonra Bahçelievler, Bağcılar ve Güngören ilçelerinin ayrılması ile hem nüfus, hem de alan olarak küçülmüştür.

İlçe sınırları kuzeyindeki E-5 Karayolu sınırı olup, Güngören ve Bahçelievler ilçeleri; güneyinde Marmara Denizi, doğusunda Çırpıcı deresi sınır olup, Zeytinburnu ilçesi, batısında ve kuzey-batısında ise Küçükçekmece ilçesi bulunmaktadır. Bu sınırlar içerisinde Bakırköy ilçesi 35 km² alana kuruludur. Toplam 15 mahalleden oluşmaktadır. 1926’da ilçe olan Bakırköy’den; 1957’de Zeytinburnu (Fatih’in batı mahallelerini de alarak), 1987’de Küçükçekmece ayrılarak ilçe olmuştur. 1992’de Bağcılar, Bahçelievler, ve Güngören (Esenler 1994’te Bağcılar ve Güngören ilçelerinin bazı mahallelerinden oluşmuştur) Bakırköy’den; Avcılar ise Küçükçekmece’den ayrılarak ilçe olmuştur. İstanbul’un gelişmiş ve eski ilçelerinden biridir.

BAKIRKÖY TARİHİ

Bakırköy 4. yüzyılda, Büyük Konstantin döneminde saraylar, köşkler ve kiliselerle donanmış bir sayfiye yeriydi. Roma döneminde Antik Çağ’daki önemini koruduğu gibi, aynı zamanda askeri ve siyasi bir merkez olan “Hebdomon” adıyla anılmaktaydı. Roma döneminden sonra “Septimum/Jeptimun” adıyla anılan ve Bizans döneminde bir askeri merkez haline gelen yerleşim, sırasıyla Avar, Arap ve Bulgar saldırılarına uğradı ve yağmalandı. Sonraları 12. yüzyıldaki Konstantinopolis’in Latinlerce işgali sırasında büyük ölçüde yakılıp yıkıldı. Bizans’ın son dönemlerinde “Uzunköy” anlamına gelen “Makrohori” olarak adlandırılan yerleşim birimi, 14. yüzyılın ortalarında Osmanlıların eline geçince adı “Makriköy”e dönüştü. Yöreye müslümanların yerleşmesi 17. yüzyılda gerçekleşti. II. Abdülhamid döneminde gelişen ve köşklerle donanan Makriköy, 19. yüzyıl sonlarından beri İstanbul’un bir ilçesi durumundaydı. Makriköy, 1925’te ulusal sınırlar içindeki yabancı kaynaklı adların değiştirilmesi sırasında “Bakırköy” adını almıştır. İlçe sınırları içinde bulunan Yeşilköy (Ayastefanos) 1877-1878’te Rus işgaline uğramış, 3 Mart 1878’de Ayastefanos Antlaşması da burada imzalanmıştır. Burada yaşanan bir diğer önemli tarihi olay ise, 31 Mart Olayı’nı bastırmak için Selanik’ten gelen Hareket Ordusu’nun 1909’da buraya gelerek II. Abdülhamit’in tahttan indirilmesi kararını almasıdır.

Tarihi gelişmesi içinde, Antik Çağ’dan günümüze çeşitli tarihi eser bırakan Bakırköy’ün önemli tarihi eserleri olarak, Bizans döneminden kalma Fildamı (Fildamı Sarnıcı), 17. yüzyıl Osmanlı mimarisini yansıtan Baruthane, aynı dönemde yapılan, ancak 1875’te Abdülaziz tarafından yeniden inşa edilen Çarşı Cami ve Çeşmesi, aynı dönemde yaptırıldığı sanılan Şifa Hamamı, 19. yüzyılda yaptırılan Bez Fabrikası (Bakırköy Pamuklu Sanayi Müessesesi), Yeşilköy yalıları, Bakırköy evleri, kiliseler, köşkler, Florya Deniz Köşkü sayılabilir.

İstanbul’un kuruluşu ile işgal ortadan kalkarak Cumhuriyet dönemine geçildi. İlk yoğun ve yaygın gecekondu alanları da 1947’den başlayarak ilçedeki sanayi kuruluşlarının çevresinde ortaya çıktı. Öte yandan, II. Dünya Savaşı sonrasında Yugoslavya’dan gelen göçmenlerin önemli bir bölümü o yıllarda henüz Bakırköy’e bağlı olan Zeytinburnu’na yerleştirildi. Vâkıf arazilerinde kurulan gecekondularla hızla büyüyen Zeytinburnu, 1953’te Bakırköy’e bağlı bir bucak merkezi ve 1957’de de 60 bin nüfusuyla ayrı bir ilçe yapıldı. 1950-1960 döneminde Baruthane arazisi üzerinde Türkiye Emlak Kredi Bankası (bugünkü Türkiye Emlak Bankası) tarafından Türkiye’nin ilk toplu konut yerleşimlerinden biri olan Ataköy kuruldu. Yerleşim, kıyıdaki plaj ve turistik tesislerle tamamlanıyordu.

1960 sonrasında nüfus hızla arttı. Bu hızlı büyüme sonucu; 1950’lerde kırsal nitelik gösteren Güngören, Kocasinan ve Sefaköy gibi yerleşimler hızla tapulu gecekondu alanlarına dönüştüler. Benzer bir gelişme de, 1970’lerde Halkalı ile Londra Asfaltı çevresindeki Esenler, Yenibosna ve Yeşilbağ’da yaşandı. Ancak, Bakırköy ilçe sınırları içerisinde ilk hızlı gelişmeyi gösteren ve 1956’da ayrı bir belediye haline gelen yerleşim Küçükçekmece’ydi.

1981 öncesinde Bakırköy ilçe sınırları içerisinde, Bakırköy Belediyesi’nden başka dokuz yerleşimde (Avcılar, Halkalı, Küçükçekmece, Sefaköy, Esenler, Güngören, Kocasinan, Yenibosna ve Yeşilbağ) daha belediye örgütü vardı. 1981’de yapılan bir düzenlemeyle Esenler ve Yeşilbağ, Güngören Belediyesi’ne; Yenibosna, Kocasinan Belediyesine; Avcılar, Sefaköy ve Halkalı da Küçükçekmece Belediyesi’ne bağlı birer şube haline getirildi. 1984’te yapılan yeni bir düzenleme ile Güngören, Kocasinan ve Küçükçekmece belediyeleri de Bakırköy Belediyesi’ne bağlandı ve Bakırköy, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne bağlı bir ilçe belediyesi konumuna getirildi. 1987 yılında yapılan yönetsel bir düzenlemeyle ilçenin batı kesiminde Küçükçekmece ilçesi kuruldu. 5 Mart 1992 tarihli Bakanlar Kurulu kararıyla da Bakırköy sınırları içerisinde Bağcılar, Güngören ve Bahçelievler ilçelerinin kurulmasına karar verildi.

Kaynak: Wikipedia